Κατά το άρθρο 1518 ΑΚ « Η επιμέλεια του προσώπου του τέκνου περιλαμβάνει ιδίως την ανατροφή, την επίβλεψη την μόρφωση και την εκπαίδευση του, καθώς και τον προσδιορισμό του τόπου διαμονής του». Η επιμέλεια λοιπόν του ανηλίκου τέκνου αποτελεί κομμάτι της γονικής μέριμνας η οποία περιλαμβάνει την επιμέλεια, τη διοίκηση της περιουσίας και την εκπροσώπηση του ανηλίκου.
Σύμφωνα με το ισχύον νομικό πλαίσιο ( αρθ. 1513 παρ. 1 και 1514 Α.Κ.) σε περίπτωση διαζυγίου ή ακύρωσης του γάμου ή διακοπής της συμβίωσης, το Δικαστήριο δύναται να αναθέσει την άσκηση της γονικής μέριμνας σε έναν εκ των γονέων και στους δύο από κοινού ή να την κατανείμει λειτουργικά ή χρονικά μεταξύ τους.
Η απόφαση του δικαστηρίου πρέπει επίσης να σέβεται την ισότητα μεταξύ των γονέων και να μην κάνει διακρίσεις εξ αιτίας του φύλλου, της φυλής, της γλώσσας,…της εθνικής ή κοινωνικής προέλευσης ή της περιουσίας. Ανάλογα με την ωριμότητα του τέκνου πρέπει να ζητείται και να συνεκτιμάται η γνώμη του πριν από κάθε απόφαση σχετικά με την γονική μέριμνα, εφ’ όσον η απόφαση αφορά τα συμφέροντα του».
Η αρχή της ισότητας και της ισονομίας των φύλων τυγχάνει και συνταγματικά διασφαλισμένη από τα άρθρα 4 παρ.1,2 (ισονομία των φύλων) και 5 παρ.1 (ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας)
Παρότι η Νομική θεωρία και οι σύγχρονες παιδοψυχιατρικές απόψεις υπαγορεύουν πως οι γονείς, ιδίως μετά το στάδιο της νηπιακής ηλικίας θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ισότιμα κάτι τέτοιο δεν έχει υιοθετηθεί από τα Δικαστήρια της χώρας. Ιδίως σε επίπεδο πρωτοβάθμιων Δικαστηρίων (όπου οι υποθέσεις κρίνονται αρχικώς) αλλά και Ασφαλιστικών μέτρων (Προσωρινή Δικαστική Προστασία) τα ποσοστά της επιδίκασης της επιμέλειας των ανηλίκων υπέρ “της μητέρας” είναι ομολογουμένως συντριπτικά. Από την άλλη η ύπαρξη πλέον Νομολογίας που δικαιώνει τον πατέρα και τον αποκαθιστά στην αυτονόητη θέση του ως ισότιμο άτομο και γονέα δίνει την δυνατότητα σε πατέρες που επιθυμούν ουσιαστικά να διεκδικήσουν την όχι μόνο ψυχική αλλά και φυσική κοντινότητα στα τέκνα τους να το πράξουν. Κύριος γνώμωνας φυσικά σε κάθε απόφαση θα πρέπει να είναι το απόλυτο συμφέρον του τέκνου και όχι αυτό του γονέα.
Φαίνεται ότι τα Ελληνικά Δικαστήρια έχουν αρχίζει να εξετάζουν πλέον και μια νέα προσέγγιση στο θέμα της επιμέλειας των τέκνων. Αντί λοιπόν της παραχώρησης της άσκησης της επιμέλειας στην μητέρα ή στον πατέρα αποκλειστικά, ο Δικαστής μπορεί να επιλέξει να διατάξει την ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ ΑΣΚΗΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑΣ ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΝ ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΤΟΥ/ΩΝ ΑΝΗΛΙΚΩΝ ΤΕΚΝΩΝ του διαζευγμένου ή εν διαστάση ζεύγους.
Πρόσφατη απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου της Αθήνας που δημοσιεύτηκε τον Οκτώβρη του 2017 διέταξε την κατανομή χρονικά της άσκησης της επιμέλειας μεταξύ των γονέων ως έξης: «…κατά τους μήνες που λήγουν σε ζυγό αριθμό θα ασκεί την επιμέλεια ο αιτών πατέρας και κατά τους μήνες που θα λήγουν σε μονό αριθμό η καθ’ής μητέρα του.»
